ما نسیه طلب باشیم، از نقد گریزانیم
گر مرجعتان عقل است ، با عقل نمی خوانیم
از بی ثمری رستیم، خواهان بلا هستیم
وقت سخن فتنه ، در حادثه ننشستیم
ما بنده ی در بندیم، بر حادثه می خندیم
تلخیم به سان زهر، شیرین چونان قندیم
ما غمکده ی دل را آباد نمی خواهیم
مرغ قفس دل را، آزاد نمی خواهیم
ما جامع اضدادیم، از کرده ی خود شادیم
ما جان و تن و دل را ، در عشق چه خوش دادیم
خنک آن دل که به عشق صنمی مفتخر است
چه کنم با دل خود گرچه رهش پرخطر است
نام عاشق به یدک میکشد این دل باخود
عاشق قصه ز لیلای خودش بی خبر است
این که شدم عاشق تو بخت سیاه من است
سرخ شده برگ خزان ، گرمی آه من است
یار منی؟کیستی؟رهگذری؟چیستی؟
منتظرت بوده ام و منتظرم نیستی...
خدا کسیست که باید به دیدنش بروی
خدا کسی که از آن سخت می هراسی نیست !
فاضل نظری
دائم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
حافظ
خدایا شکرت
بگیر از من این هردو فرمانده را
دل عاقل و عقل دیوانه را
تو آن را که خواهی نه, من نیستم
خودم هم نمی دانم اما که من کیستم
ز پا تا سرم دم به دم با تو بود
ز این بی دلی اینک اما چه سود
خوشا آن زمان در دلم زیستی
کنون لیک می بینمت کیستی؟
بس است عاشقی دل سپردن خطاست
که عاشق کسی شد که از عقل کاست
درون دلم ردپای کسی است
نمیخواهد این عقل باور کند رد کیست
من آن هم نگشتم که خود خواستم
گذشت عمر و سرمایه ام کاستم