من چرا شاعر شدم؟

چون حال ,دل سوخته ام ریش نبود

شاعر شدنم بهانه ای بیش نبود

.....

من بودم و تنهایی و این درد فراق

چون یـار برای دل درویش نبود

مرا مگذار و مگذر

« ای که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری »

با خبر باش که خاکش مژه ی مجنون است

....

سالها از پی هم رفت و نرفت از دل ما

گرچه از هر سخنش خاطر ما دلخون است

نام عاریت

خنک آن دل که به عشق صنمی مفتخر است

چه کنم با دل خود گرچه رهش پرخطر است

نام عاشق به یدک میکشد این دل باخود

عاشق قصه ز لیلای خودش بی خبر است

کنون لیک میبینمت، کیستی؟

این که شدم عاشق تو بخت سیاه من است

سرخ شده برگ خزان ، گرمی آه من است

یار منی؟کیستی؟رهگذری؟چیستی؟

منتظرت بوده ام و منتظرم نیستی...

برای آمار

ما به ترفند از ریاضی رسته ایم

دل به تنظیم و عمومی بسته ایم

...

لیک بنگر نمره ی آمار ما

در عزای امتحان بنشسته ایم

شرح حال  برخی داشجویان کلاس بعد از آمدن نمره های آمار

دینامیک!

اسم استاد دینامیک ما آقای دکتر فضلیه

این اشعار هم واسه همدردی با دانشجویان و همکلاسی ها سروده شده نه واسه ...

 

قبل از امتحان

دکترا این امتحان بر فضل تو پیش آمدم

فضلیا پاسم بکن زین امتحانم بد مده

....

عکس جسم صلب بر قلبم نشست از غم بسی

نیست بهر یک مهندس غیر چون فضلی کسی

 

 

بعد از امتحان

فضلیا پاسم بکن زان امتحان صعب خویش

بس شنیدم از همه تلخی و حرف همچو نیش

...

دو نباشد لایق همچون منی هشتی بده!

اولین شاگرد شاعر آمده دشتی بده

...

هشت نی در حد من شاید نه در فضل تو نیست

باوفا دلخوش مکن ما را مگر الا به بیست